نگاهی به شیوه‌های پایان‌بندی در شعرِ م. سرشک

نحوۀ پایان‌‌بندی در تمام هنرها اهمیت بسیار دارد. شعر نیز از این ویژگی جدا نیست و از موارد مهم در ساختار شعرْ چگونگی پایان‌‌بندی آن است که علاوه بر تأثیر موسیقایی، در استحکام و انسجام بخشیدن به ساختار شعر نیز دخیل است. به همین سبب، شاعران در دوره‌‌های گوناگون به این بخش از شعر توجه کرده و کوشیده‌‌اند با آراستن آن، باعث تأثیر و ماندگاری بیش‌تر شعر در اندیشۀ خواننده شوند. پایان‌‌بندی در شعر کلاسیک به صورت به‌کارگیری آرایه‌‌هایی مانندِ حسن مقطع، شریطه، تخلص، و غیره نمود یافته است. در شعر معاصر نیز به چگونگی پایان‌‌بندی توجه ویژه‌‌ای شده و البته نیما و پیروانش نوآوری‌‌هایی در این زمینه ارائه داده‌‌اند. از شاعرانی که شعرش از نظر نحوۀ پایان‌‌بندی نوآوری‌‌هایی دارد م. سرشک است. او با ارائۀ شیوه‌‌های گوناگون سعی در ایجاد فرمی جدید در پایان‌‌بندی اشعارش داشته است؛ از شیوه‌‌های مورد استفادۀ شاعر عبارت‌اند از: برگردان، انتخاب عنوان از پایان شعر، طرح پرسش، حالت انتظار، خلاف انتظار، پایان‌نیافتگی، و غیره. به ‌‌رغم نوآوری‌‌های فراوانی که در شیوۀ پایان‌‌بندی شعر شفیعی دیده می‌‌شود، او در تعداد اندکی از شعرهایش از روش‌‌های سنتی پایان‌‌بندی مانند شریطه و حسن مقطع نیز استفاده کرده که البته این را می‌‌توان ناشی از شناخت کامل شاعر با ادبیات کلاسیک و مؤانست با آن دانست.